Zuhal Turna kardeşim, kağıda dökmüş içini bana göndermiş. Herkes okusun istedim…
……………………………………
Senelerdir tonlarca ekmeği çöpe atan bir toplum olup çıkmıştık.
Ekmek ki en kıymetlilerimizden. Mushafı bile koymayız üzerine. Kazara yere düşürürsek, alır üç kere öper, alnımıza koyarız.
Alnımız ki secdeye değen, Rabbimiz ile en en yakın olan, tüm perdelerin kalktığı an, insanı miraca çıkaran; üzerinde kaderimizi, kederimizi taşıyan…
Ekmek ve insan.
İkisi de mayalanan.
Hamurları benzer kokan.
Katkılar, koruyucular, kabartıcılar ile tadı, kıvamı, özü değişirken ekmeklerimizin, insanlığımız da mı değişiyor?
İnsanlığımız da mı dışı hoş, içi boş hale geliyor?
Ne oldu da bu kadar lahuti bir değerden kolayca vazgeçer olduk?
Ne oldu da insandan vazgeçer olduk?
Ne oldu da öpüp alnımıza koyacağımız ekmeklerimiz çöpte, evlatlarımız mezarda?
Tam böyle şeyler geçmişte kaldı, geçmiştekilerin hatalarıydı derken, neden geçmiş hatalar tekrarlanıyor?
Ey her türlü rengiyle, öylece güzel memleketim!
Geçmişin!
Dört dağ içinde Dersimlerin, Mazgirt’lerin!
80’lerin, 90’ların, ikibinlerin!
Gök ekini gibi biçilen yiğitlerin!
Kanlı pantolon yıkayan ve o günden beri susan annelerin!
Döl veremeyecek kadar hadım ettiğin dişilerin, erlerin!
Çocukların kabusu, katil plaka torosların, eve dönmeyen babaların!
Orman yakan zalim paşaların!
“Orada bir köy var uzakta, gitmesek de o köy bizim köyümüzdür” saçması şarkıların!
Çoğu şimdi anne olan, ikna odalarından mezun kızların!
Damla damla kurumuş gözyaşı lekeleri ile mühürlenmiş başörtülerin!
Güzel perçemli Hrant Dink’in!
Pozantı ve NÇ, yan yana görüldüğünde harflerini, gayya kuyularında yanıp yanıp tekrar diriltilip akasıca irinlerin!
Roboski, eşek sırtında limelerin!
Ve oyup geçen acılara, şehir kalabalık ya, sağır kentlilerin!
“Bana, hep bana” diyen keser kalplilerin!
Ey her türlü rengiyle, öylece güzel memleketim!
Şimdi sana bir tevbe gerekiyor!
Derin bir vakar, içten bir özür ve dört olmasa da, bir elif miktarınca bir duruş, bir tefekkür…
İlk Yorumu Siz Yapın