Kopmak bazen güzeldir.
Kopmak, ac bir mideye ugurlanmak üzere bir dilim ekmekten koparilan lokma gibi.
Kopmak, vakti gelmis bir elma gibi dalindan kurtularak.
Kopmak; yanan bir sehri terkeder gibi, agriyan bir disi söker gibi, elbiseyi daraltan bir dügme, masum bileklere vurulmus zincir gibi…
Dogum da bir kopus degil midir? Ve dünya diye bir gezegen varsa su ucsuz bucaksiz galakside, günesinden koptugu icindir.
Canim…
Günesten ayrilan Dünya gibi kopacagim senden, bir kor parcasi halinde. Mihrakim olacaksin sonsuza kadar ama, uzanmaya kalkisirsa ellerim ellerine, yanacagim. Dokunmaya kalkisirsa gözlerim gözlerine kavrulacagim. Anmaya kalkisirsa dilim adini, kül olacagim.
Bir pervane gibi deli divane, cirpinip duracak yüregim kah saclarinda, kah gözlerinde; dokundugun klavyede, baktigin resimde, mirildandigin siirde, dinledigin türküde.
Düslerime düsecek isigin ve yüzüne ara sira yayilan o engin gülümsemeni izleyerek icimi isitacagim.
Ama simdi vakit, kopma vaktidir…
Siyirmaliyim artik kalbimi kalbinden. Koparmaliyim damarlarimi damarlarinla birlestikleri yerlerden. Bölmeliyim beynimi tam orta yerinden.
Ama korkuyorum.
Bana ait topraklari geri alirken cok kan kaybetmekten korkuyorum.
Sevdami siper edip, dualarimla korudugum bu gönüllü istiladan kurtulmaktan korkuyorum.
Ucmayi unutmus bir kafes kusu gibi kaybolmaktan korkuyorum.
Korkuyorum.
Sen yataginin sicacik kucaginda misil misil uykulara dogru yelken acarken, ben zifiri bir karanligin kucagindan rüyalarina dogru fisildiyorum; kopmak güzeldir ama korkuyorum.
Zihnimde sabikali bir mazinin bulanik halitasi, icimde yekpare sen.
Bu ruhu bedene, bu gövdeyi bu cidale baglayan ipligin kopmasindan korkuyorum….
Korkuyorum!
Soluk soluga kaldigim bu kosuda menzilsiz kalmaktan korkuyorum.
Varsin cekilsin icimdeki hava, icimdeki bahceler yikilsin, solsun icimdeki tüm renkler…
Ben sadece icindeki bensizlikten korkuyorum.
“Kopmak güzeldir bazen” diyor menfur edasiyla seytan kanayan gözlerimin icine bakarak. Koparip yüregimi hasret irmaklarina firlatiyorum.
Artik kopmaktan degil, bir gün yeniden sana kavusamamaktan korkuyorum.
Bir gün yeniden sen olamamaktan korkuyorum.
Bir gün, ansizin yüreginin bu en eski kösesine, uzun yillarin gerisine saklanmis bir yara izine, sararmis solmus fotograflarin ötesine berisine saklanmis beni bulamamaktan korkuyorum.
Bir demli cayi yudumlarken, sabah trasini olurken, bir arkadasinla sohbet ederken örnegin, hafizanin bir kiyisindan firlayip önüne, seni ellerinden tutarak gecmise götürememekten korkuyorum.
Kopmak, kopmak kolay…
Kopamayip bir yanimla sana asili kalmaktan,
sende asili kalmaktan korkuyorum.
Modeli eskimis cep telefonun, cok yikanmaktan rengi acilmis kazagin, bir iki disi eksik taragin gibi gündelik hayatina takilip kalmaktan korkuyorum. Atmaya kiyamadigin bir tas bebek eskiligiyle ara sira eline gecmek, hic ummadigin anlarda gözüne ilismek ve bir kenara firlatilip atilmaktan korkuyorum.
Korkularimla basa cikamayarak icimdeki seni daha fazla ürkütmekten korkuyorum.
Korkuyorum, cünkü en seri kopuslari sana temas ettigim anlarda yasiyorum. Dünyanin en güzelini gösteren sihirli aynaya nefesimi tutarak dokunuyorum. Paramparca oluyor ayna. Kopan parcalarda sen varsin.
Her ayna kiriginda senden bir parca… Ve ben, paramparca bir kalple yani basinda…
Anliyorum ki senden kopmak demek, seni cogaltmak demek.
Anliyorum ki senden kopmak demek, sendeki her zerreye yeniden, yeniden ram olmak demek.
Senden kopmak demek dagilmak demek, ayrilmak degil.
Hayat daginiktir canim, esya daginik, ask daginik.
Söz dagilir, yazi dagilir, ses dagilir. Dagilmazsa tohum, filiz vermez fidan. Dagilmazsa su, dalgalanmaz umman.
Senden kopmak demek, artmak demek, azalmak degil.
Kirilan aynamdaki görüntü misali, kirilan kalbime düsen suretin cogalarak iade olunuyor geldigi yere.
An vahdete teslim, Leyla visale.
Aynanin sirriyla musavi dem’deki sir ve kopmak, Leyla icin Mecnun’un atesinde bir kivilcim olmaktir.
Kopmak güzeldir. Ipinden kurtulan ucurtma gibi.
Sonbaharina kavusmus bir yaprak gibi.
Kopmak güzeldir; Sakk-i Kamer gibi…
İlk Yorumu Siz Yapın